به‌ گزارش آستاره نیوز به نقل از ایلنا طی یک دهه گذشته تا کنون، موضوع آسیب‌های اجتماعی و تاثیر روانی برخی از سنن نوظهور مانند راه اندازی کارناوال‌های عزاداری« گاگریوخوانی نوین» در شهرهایی مانند ایذه، مسجدسلیمان، لالی، اندیکا، باغملک و مجموعه‌ای دیگر از شهرهای عشیره‌ای و طایفه‌ای در استانی مانند خوزستان به بحث همیشگی محافل فرهنگی-اجتماعی تبدیل شده است و با وجود برنامه ریزی های صورت گرفته و برگزاری جلسات متعدد و صدور مصوبات بسیار، نه تنها از توسعه بیش از پیش این معضل اجتماعی جلوگیری نکرد، بلکه با توجه به بازار گرم مرگ و میر، جامعه هدف در این مناطق را همواره دچار یک نوع گاگریوزدگی و دلمردگی کرده است.

تماس های مکرر از شهرستان‌های ایذه و مسجدسلیمان نشان می‌دهد که همچنان خیابان‌ها و معابر در تسخیر خواننده‌گان و گردانندگان مراسمات عزاداری « گاگریوخوان»  است و هیچ مصوبه و فرمان قانونی تا کنون نتوانسته است از فشار روانی این مجموعه آلودگی‌های صوتی بر روح و روان مردم این شهرها بکاهد.

نکته حائز اهمیت در این میان اینکه در جریان سلسله نشست‌های فرهنگی-اجتماعی در یک دهه گذشته بارها مصوب شد تا جلوی حضور و خیابان گردی بلندگوهای اعلان عمومی را بگیرند. سران طوایف تلاش کردند تا مراسمات را به سمت اصلاحات ببرند، از هزینه کرد تحمیلی جلوگیری کنند،  ولی هرگز این تصمیمات محقق نشد و همچنان در بر همان پاشنه کج می‌چرخد. 

در حال حاضر، به عنوان نمونه اگر بخواهیم عنوان کنیم، عمده‌ترین مناطق هدف در شهرستان ایذه که به شکل مستقیم در تیررس اصلی اینگونه آلودگی‌های صوتی قرار دارند، مناطق منتهی به قبرستان‌های اکبرآباد، روضه الزهرا، مناطق تجمعات پیش از حرکت به سمت آرامستان‌های روستایی و بخصوص ابتدای جاده پیان هستند که تمامی این مناطق از جمله بسترهای اصلی آسیب‌های اجتماعی محسوب می‌شوند.

در همین خصوص یکی از اهالی شهرستان ایذه در تماس با ایلنا گفت: راه اندازی کارناوال‌های چندصدمتری با استفاده از بلندگوهای سوپرشیپوری، سیستم‌های حرفه‌ای با تیوترهای کرکننده و پرتاب بالا، نصب بنرهای چندصدمتری ، به خدمت گرفتن خوانندگان میلیونی آرامش را از ما گرفته و نه تنها خود ما بلکه کودکان ما را دچار بحران‌های روحی کرده است.

به جرات می‌توانم بگویم ما با صدای نی و چپی می‌خوابیم و با نوای سوگ و جیغ و فریادهای گاگریوخوان‌ها بیدار می‌شویم. بچه من به جای یادگیری آوازهای کودکانه شاد، گاگریوخواندن یاد می‌گیرد. حالا شما با برآورد بودجه صداوسیما، آموزش و پرورش، فرهنگ و ارشاد، کانون پرورش فکری، فرهنگی-اجتماعی فرمانداری ایذه و دیگر ارگان های مرتبط با مسائل فرهنگی از یک سو با بودجه یک مداح «گاگریوخوان» به ما بگویید که کدام یک موفق تر عمل کرده‌اند!

یکی از ساکنین خیابان محمدرسول الله «ص» ایذه می‌گوید: ما در حاشیه عمارت اتابکان زندگی می‌کنیم. یک مکان تاریخی-تفریحی که با وجود نبود فضای تفریحی، صبح ها کنار این ساختمان تاریخی قدم می‌زنیم و عصرها با دیگر همسایگان از فضای این عمارت لذت می‌بریم، متاسفانه به دلیل اینکه اکثر تجمعات مراسمات عزاداری در کنار این عمارت برگزار می‌‌شود هر روزه باید ساعت‌ها شاهد شنیدن شیون و زاری و صدای ساز نی و چپی باشیم و گویی در قبرستان زندگی می‌کنیم.

یکی از اهالی مسجدسلیمان نیز می‌گوید: زندگی ما با توجه به تشدید مراسمات عزا و رشد بی رویه خوانندگان عزاداری«گاگریوخوان» به انواع بیماری‌های عصبی و بلایای روحی مبتلا شده ایم و تحمل این شرایط آدم را زمین گیر می‌کند.

انتهای پیام/